Historia Śląska wykuta w kamieniu
Sztuka nagrobkowa Dolnego Śląska jest bogata i różnorodna, ale stosunkowo mało znana i słabo opracowana. Pomniki dziecięce stanowiły zawsze margines zainteresowań historyków sztuki i nie poświęcono im do tej pory żadnego większego opracowania ani w języku polskim, ani w niemieckim. Praca dotyczy tylko jednego ich rodzaju: płyt całopostaciowych, które były jednym z ważnych elementów funeralnej kultury protestanckiej i stanowią swoistą odmianę dawnej sztuki nagrobnej. Terenem badań jest obszar zwany dzisiaj Dolnym Śląskiem, obejmujący także dawne Górne i Dolne Łużyce, ale praca zawiera też liczne odniesienia do podobnych zabytków z innych terenów protestanckiej Europy. Napisanie książki poprzedzone było kilkuletnimi, dogłębnymi badaniami i próbą zdokumentowania jak największej liczby obiektów.
Od XVI w. na całym terenie niemieckojęzycznym powstawały w wielkiej liczbie nagrobki dla dzieci i młodzieży, nieochrzczonych niemowląt, a także położnic. Wyobrażano je pojedynczo i grupowo, często też rodziców z dziećmi. Postacie były pięknie ubrane i wyposażone w symboliczne przedmioty, których znaczenie już dawno zostało zapomniane. Ich pochówkom towarzyszyły najróżniejsze ceremonie i obyczaje funeralne, o których również już dziś niewiele wiadomo. Obiekty fascynują swoją urodą, często są zupełnie nieznane, znajdują się w maleńkich kościółkach, do których trudno dzisiaj dotrzeć. To właśnie pragnęłam zebrać i opisać.
Wiadomo, jaki jest poziom degradacji tego typu obiektów na Śląsku, ile płyt zostało skradzionych lub bezpowrotnie uszkodzonych, jak niewielką wagę przywiązuje się do ich konserwacji i zabezpieczenia. Płyty dziecięce mają w sobie niezwykłą wartość emocjonalną i są nośnikiem uczuć niezmiennych w czasie, a przy tym mają wielką wartość kostiumologiczną i ikonograficzną. Tekst został zilustrowany ponad 200 fotografiami, z których około 150 dotyczy zabytków śląskich.